Niewidzialna.

Kobieta, która czuje się niewidzialna zrobi wszystko, by ją dostrzeżono albo przeciwnie- w zapomnieniu przynależności do tego świata- zapadnie się w pochłaniającym ją mglistym tworze.
Niezależnie od tego jaka się stanie- jej desperackie zabieganie o uwagę lub blaknięcie i odsuwanie w tył życiowej sceny- karmi się jednym, wspólnym dla nich obu źródłem- wiarą, że nie jest niczego warta, że nie zasługuje.

Każda z nas przyszła na ten świat pełna. Nie zmętniona myślą o tym, że czegoś może w niej właściwego brakować. 
Pełnymi garściami, bez wstydu, czy zastanowienia- sięgałyśmy by smakować to wielobarwne, niepojęte 
i ekscytujące życie. W ten sposób byłyśmy jego czystym przepływem, byłyśmy wolne.

Kiedy jednak nasz pierwszy, kilkuosobowy świat nie podziela naszego ciągłego zachwytu- zaczynamy się wahać przy kolejnym naturalnym impulsie śmiałego podążania za pragnieniami. 
I tak też, rok za rokiem, miesiąc za miesiącem- z coraz to większym zwątpieniem smakujemy tej najwykwintniejszej uczty jaką oferuje nam życie. Zwątpienie, z czasem, przeradza się we wstyd i wycofanie lub w walkę i udowadnianie- bo w wystarczającym już stopniu uwierzyłyśmy, że na wszystko trzeba zasłużyć, że przyjemność jest niecodzienną nagrodą, że nie jesteśmy wystarczająco dobre.

Te chwile, w których w porywie ekscytacji nasze malutkie dłonie pokazywały to tu to tam i tak często spotykały się z brakiem podzielania ich zachwytu.
Te chwile, w których nie patrzono na Ciebie, czy nawet Cię nie słyszano, bo dorosły świat miał jakieś inne, pilniejsze zajęcie.
Te dni, godziny, minuty, w których pragnęłaś być jedynie widziana, słyszana, doceniona. 
Wszystkie one splotły się w jedno płótno zapomnienia Twojej wartości. Uwierzyłaś, że nie zasługujesz, poczułaś się odrzucona, gdzieś w sobie uznałaś, że samoekspresja jest ryzykiem, że trzeba się kamuflować. 
Taka była właśnie Twoja i moja, nasz dalsza droga.

Kobieta, która czuje się niewidzialna zrobi wszystko, by ją dostrzeżono albo przeciwnie- w zapomnieniu przynależności do tego świata- zapadnie się w pochłaniającym ją mglistym tworze.

Może i Ty, głodna kropli uwagi- robiłaś wszystko, by zasłużyć na bycie widzianą. Może stałaś się tą, która bez tchu osiągała, dumnie wznosząc się na w twierdzy swej eksponowanej niezależności. Tutaj nikt nie mógł Cię dotknąć. Było bezpiecznie. Było też pusto.
A może nieświadomie wybrałaś, by wtopić się w tło tego świata, oddychać tak cicho jakby Cię nie było. Tutaj nikt nie mógł Cię dotknąć. Było bezpiecznie. Było też pusto.

Przypomnienie jest jednak silniejsze od wszelkiego zapomnienia. 
Każda z nas, prędzej czy później staje się tą, która rozpoznaje swoje wieloletnie uśpienie. Pojawia się pragnienie, by wrócić do siebie i znów poczuć swoją wyjątkowość.

W lęku, wahaniu czy zwątpieniu- stawiamy kolejne kroki tam, gdzie dawno nas nie było, rozgaszczamy się w naszym własnym domu.
Na początku czujemy się tu tak obco, ale z czasem- powoli rozpoznajemy, że nie musimy o nic zabiegać, niczego już udowadniać, na nic zasługiwać- coraz wyraźniej czujemy, że my naprawdę jesteśmy unikatowe, ważne, cenne- takie jakie jesteśmy.
Zawieszamy w oknach najpiękniejsze firany, stawiamy świeże kwiaty, otulamy się błogością naszego nowo odkrytego domu. Tutaj wszystko jest takie nasze i proste. Zanika kompulsywna potrzeba kontrolowania swoich właściwych i niepożądanych zachowań, lęk przed oceną innych staje się jedynie nic nie znaczącym cieniem- pozwalamy mu istnieć, lecz nas już nie więzi. W zrelaksowaniu bierzemy kolejne pełniejsze oddechy, gdy jest nam smutno- płaczemy, gdy przepływa przez nas złość, pozwalamy jej zaznaczyć nasze granice, gdy o czymś marzymy- sprawdzamy co możemy zrobić i po to z radością sięgamy. To, co niegdyś uważałyśmy za porażki staje się dla nas kolejnymi doświadczeniami, z ciekawością, z otwartością podchodzimy do tego, do czego naturalnie przyciąga nas życie. I zaczynamy znów zachwycać się- jak niegdyś, tym nieopisanie pięknym, pełnym potencjału światem. 
Kochamy swe życie i teraz już wiemy, że nie musimy niczego robić, by i życie kochało nas nad życie. 
Pozostajemy w ciągłym, zwyczajnie niezwyczajnym, 
jego i siebie docenieniu i zachwycie.

Bogaty Budda to książka, które zmienia, prawdziwie otwiera na życie i doświadczanie jego nieograniczonej obfitości.

W ciągu pierwszego miesiąca od daty premiery kupiliście jej wszystkie egzemplarze, obecnie trwa jej dodruk. Bogaty Budda w czerwcu znalazł się na 10 miejscu rankingu bestsellerów Sensus oraz w pierwszej 20-stce Top 100 Empiku. Napisano na jej temat obszerny artykuł w sierpniowym wydaniu magazynu Sens, lipcowym Czwartym Wymiarze oraz na licznych blogach.

Książka jest o OBFITOŚCI, wychodzeniu z mentalności braku i uczeniu bogatego doświadczania- w mojej książce ’Bogaty Budda. Bierz z życia to, co najlepsze’

♥ Zamów ją TUTAJ.